ستایش را با این وضعیت نسازید! ، رژه ستایش و رفقا روی اعصاب مردم - وبلاگ شهبازی

به گزارش وبلاگ شهبازی، وقتی به صرف حفظ بِرند، از یک سریال صرفا بخواهیم، نسخه ای دیگر بسازیم و آن را تبدیل به 2 و 3 و .. کنیم؛ ولی ندانیم که چه و چطور می سازیم، محصولی می گردد که از قضا مخاطب آن را همچنان می بیند، اما با حرص می بیند!

گروه فرهنگی وبلاگ شهبازی: چند سالی است که تلویزیون همراه با علاقه مخاطبان و شاید برای ابراز وفاداری به جماعتی مفرط از بینندگان که علقه به قصه و قصه پردازی خانوادگی دارند، سراغ سریال هایی می رود که بتوان چندین نسخه از آنان را ساخت و در ایام مختلف روی آنتن برد. البته این رویه ای معمول در عرصه سریال و فیلمسازی در همه جای دنیاست که بی خیال مخاطب نیستند حالا چه برای گیشه باشد و یا چه بسا برای از دست ندادن مخاطب.

در صداوسیمای خودمان زمانی سریال پایتخت است که حسابی جولان می دهد و نیز زمانی امثال بچه مهندس و گاهی هم ستایش. همه هم بطور بالقوه قصه ای بامزه و جذاب دارند که ایرانی جماعت را درگیر می نماید. نه از این جهت که لزوما خوش ساخت و خوش نوشت هستند؛ نه اتفاقا! زندگی ما همین است که این ها نمایش می دهند و بطور طبیعی با کمی ذوق فیلمسازی، برای بیننده اش نیز گیراست.

اما وقتی به صرف حفظ بِرند، از یک سریال صرفا بخواهیم، نسخه ای دیگر بسازیم و آن را تبدیل به 2 و 3 و .. کنیم؛ ولی ندانیم که چه و چطور می سازیم، محصولی می گردد که از قضا مخاطب آن را همچنان می بیند، اما با حرص می بیند!

اما در خصوص ستایش که این شب ها روز های آخر پخشش را ادامه می دهد، بالذات قصه بد و بیریختی ندارد؛ لااقل درصد بالای آمار ها و تایید مخاطب چند ده درصدی اش حکایت از مخاطبی دارد که پایش نشسته و مشتاق دیدنش است، ولی صرفا به همان دلیلی که نمایشی از زندگی او و اطرافیان است یعنی سریالی ایرانی است و دیگر هیچ!

اما به این نکته باید دقت کرد که واقعا حیف از این سوژه ها که بخاطر به ته رساندن و مخاطب داشتنش، به هر شکلی و با هر نوع کیفیتی ساخته گردد؛ سریالی که احتمالا در ته ماجرا همه کارکتر ها گویا قرار است به رستگاری برسند آنهم با یک سری داستانک های غلو شده و بار فنی ضعیف در تدوین و میزانسن ها.

این سریال به واقع تدوین و کات بندی بدی دارد، جوری که آن را مبدل به خرده داستانی اپیزودوار می نماید که در هر قسمت یکی دو بازیگر احتمالا به شکل اتفاقی، جلوی دوربین آن رژه می روند و در قسمت دیگر به یکباره خبری از آن ها نمی گردد. متاسفانه کنار هم گذاشتن تکه تکه این سریال به طرز بی ربطی سلیقه ای است. کارکتر اصلی معلوم نیست آیا ستایش است یا حشمت فردوس و شاید پریسیما و بقیه رفقا؟ قبول کنیم که این سریال بدنوشت است یعنی قصه دارد، اما در یک سیر درست و حسابی نوشته نشده و چه بسا بیننده را اذیت می نماید.

رعایت نکردن همین اصول فنی و شاید تکه قصه های نچسب و غلو شده از بازی حمید ِ. قصه گرفته تا کارکتر های فرعی، شاید ماجرا را هندی نکند، اما قطعا از فرمت یک سریال خوب و باکیفیت درمی آورد. قرار نیست با این استدلال که ستایش بیننده دارد که واقعا هم دارد، آن را با هر کیفیت و ساختاری روی آنتن ببریم.

از سعید سلطانی با رزومه خوب سریال سازی، زیادی عجیب است که دل به این سبک از ساختار قصه نویسی و ساختار بندی بدهد، انگار فقط می خواهد ماجرا را به هر شکل ممکن به سرانجام ببرد و همه شخصیت ها را به سرانجامی برساند و خلاص! بعید است که با این روند از ساخت و تکنیک در فراوری بتوان روی وعده و وعید های احتمالی ساخت فصلی دیگر از ستایش حساب باز کرد. با این روند فعلی همان بهتر که احتمال بر ساخت باشد و نه واقعیت!