خانم معلم با دست ها و پاهای قطع شده
به گزارش وبلاگ شهبازی، وقتی سه سال پیش قانقاریا دست و پای خانم پراتیبا، معلم 51 ساله هندی را از او گرفت، رویا های این معلم برای بازگشت به کلاس به او قدرت تحمل را داد.
به گزارش وبلاگ شهبازی، این زن اکنون تدریس خود را از خانه، با استفاده از اتوماتیک یا گچ که به بازویش بسته شده است، برای دانش آموزان در منطقه ای که فرصت های تحصیل در آن اندک است، فراهم نموده است.
او که ساکن روستای کارهی در شرق بمبئی است گفت: من یک معلم هستم، یعنی کسی که نمی تواند آرام بنشیند، باید با بچه ها کاری انجام دهد، به آن ها یاد بدهد یا با آن ها باشد. من از کودکی عاشق بچه ها بودم و اگر بنشینم و کاری انجام ندهم، در دنیای دیگری بودم و به اتفاقی که برایم افتاده فکر می کردم.
پراتیبا در سال 2019 دچار تب شد که آنقدر شدید بود که از هوش رفت. پزشکان او را مبتلا به یک مورد شدید تب دنگی تشخیص دادند و به او گفتند که به قانقاریا مبتلا شده و باید دست راستش قطع گردد. در عرض چند هفته، عفونت جراحان را مجبور کرد که دست دیگر و هر دو پای او را زیر زانو بردارند.
وی می گوید: وقتی دست اولم را قطع کردند، احساس بدی داشتم که دیگر نمی توانم کاری انجام دهم. من دچار افسردگی شدم و هشت روز با کسی صحبت نکردم. این زن با تشویق خانواده اش در طول ماه های بهبودی، هدف خود را از بازگشت به تدریس یافت.
او نزدیک به سه دهه در یک مدرسه ابتدایی محلی کار نموده بود، اما در سال 2020، با تعطیلی مدارس در طول همه گیری کووید-19، آغاز به تدریس در خانه برای بچه هایی کرد که خانواده هایشان پول پرداخت هزینه یادگیری آنلاین را نداشتند.
مدارس اوایل سال جاری بازگشایی شدند، اما 40 کودک از روستا هنوز برای کلاس های عادی به خانه خانم معلم می آیند.
بازگشت معلم هندی به آموزش به او یاری کرد تا بر این مصیبت وحشتناک غلبه کند.
اکنون پراتیبا منتظر پروتز است و می گوید که کوشش او برای ادامه حرفه اش قدرت اراده اش را نشان می دهد: فکر می کردم بدون دست و پا هیچی نیستم، اما بعد تصمیم گرفتم هر کاری انجام دهم.
پراتیبا مانند بسیاری از دانش آموزانش، یک آدیواسی است، اصطلاحی فراگیر برای اعضای جوامع قبیله ای بومی هند. آدیواسی ها در سراسر کشور هند در معرض تبعیض ریشه ای قرار دارند و انزوای جغرافیایی آن ها باعث شده است که سهمی از غنایم اقتصاد در حال رشد هند نداشته باشند.
منبع: فرارو